Kalbim sende kaldı, kır gitsin...

26 Mayıs 2009 Salı

Acil vaka.....

ACİL VAKA

Hastanenin aciline bir gece vakti gelmişti.
Sürekli nöbet geçiriyordu. Sakinleştiriciler işe yaramıyordu.
Bilinci kapalıydı. Çoğu hasta bu durumda bilincini kaybediyordu.
Bi kısmının beyninde kalıcı hasar oluşuyor
ve akıl hastanesinde ömrünü geçiriyordu.
Bu yeni bir vaka değildi.
Buna benzer bir çok hasta gelirdi.
Ama bu krizlere tıp henüz bir çare bulamamıştı.
Eroin krizinden daha tehlikeli nöbetlerdi bu krizler.
Hasta bilincini kaybediyor acı çekiyor
ve bilinçsizce hareket ediyordu.
Kendine ve çevresine zarar veriyordu.
Böyle durumlarda hasta yatağa bağlanmalıydı.
Yada bir odaya kapatılmalıydı.
Çünkü çevresine zarar verebiliyordu.
Hastalık bulaşıcıydı. Ama hastadan bulaşmıyordu.
Henüz nasıl bulaştığıda çözülemiyordu.
Bilinen tek şey haykırışlar
ve büyük acılar eşliğinde yaşanan
ve çaresi olmayan bu krizlerdi.
Eroin krizinden daha tehlikeliydi.
İnsan vücuduna ne zaman ve nasıl giriyor nasıl besleniyor
ve bu kadar tahribata nasıl sebep oluyor bilinmiyordu.
İşe yarar tek ilaç zamandı.
Hastanın acıya alışmasını beklemek
ve hastalığın kendiliğinden iyileşmesini umut etmekti.
İlaçlar fayda etmiyordu.
Krizden kurtulanlar yaşadıkları krizi şöyle tanımlıyordu.
“Bir kaybediş”.
“Bir komutanın savunmasını yaptığı kalenin düşmesi”.
“Damarlarına yerleştirilen dikenli tellerin yavaş yavaş çekilmesi”.” Şeytanın kontrolü ele geçirmesi.
”” Bir vazgeçiş”. “Acı çok büyük acı”.
“İnançlarının yaptığı kulenin çökmesi
ve yüreğinin altında ezilmesi”.
” İntikamın bir ateş gibi damarlarında gezmesi”.
” Yangın. İçinde söndüremediğin büyük bir yangın”.
Bir çok hastanın kriz tanımı bu ifadelerde toplanıyordu.
Aslında hastalık vücuda bulaştığında kişiye zarar vermiyor
aksine dünyayı toz pembe görmesini mutlu olmasını sağlıyordu.
Tüm sorun hastalığın vücudu terketmeye başlamasıyla
ortaya çıkıyordu.
İşte acı, o dayanılmaz acı o zaman başlıyordu.
Kişinin hücrelerine kadar işleyen bu illet çıkarken inanılmaz acı veriyordu.
Bütün bunları bu hastalığa yakalandığımda öğrendim.
O krizlerden kurtulmaya çalıştığımda
bana yardım etmeye çalışanlara sormuştum
bu hastalık nedir diye .. bana ne oluyor?...
Hastalığın adı AŞK dediler.
Vücudunu terkediyor….
.

Gökhan ALTİNTOP
.

3 yorum:

AYŞENİMOOO dedi ki...

NE KADAR GÜZEL ANLATMIŞ, SADECE AŞK DA DEĞİL, YAŞAMIN ACILARIYLA, ZORLUKLARIYLA MÜCADELE EDİP, TUTUNMAYA ÇALIŞAN İNSANLAR İÇİN DE YAŞAM BU...
SEVGİLER...

Adsız dedi ki...

harikaaa bir yazııı,paylaştığınız için sonsuz teşekkürler.Allah herşeyin hayırlsıını nasip eylesin.

Adsız dedi ki...

yazının sonunu okuyunca vee bilerek bir kere daha okuyunca cümleler daha bir anlam kazanıyor:)