Onlar, kalbin duracağını, aklın unutacağını ama ruhun asla durmayacağını ve unutmayacağını bilirlerdi.

Geçmiş zamanlarda aşklar bir başka yaşanırdı....
Sevgili Kayahan’ın deyişi ile siyah beyazdı aşklar, film gibi, masal gibiydi yani.

.

Sevgililer arasında yaşananlar ya ak ya da kara idi.

Gri ve tonları olmaz, hiçbir zaman ortası bulunmazdı.

Her mahallenin bir Fahriye Abla’sı olur, erkekler ilgi, kızlar hayranlık duyardı.

.

Oğlanlar yakışıklı, kızlar güzel olurdu.

Aşklar, Leyla ile Mecnun, Şirin ile Ferhat, Aslı ile Kerem’inkilere benzetilirdi.

.

Onlar gibi çöllere düşülmez, dağları delinmezdi ama ağa, bey, kız babası ve araya girmeye çalışan zalim gibi engellerle karşılaşılırdı.

.

Sevgililer için en güzel buluşma mekanı pınar başları idi. Salkım söğütlerin altında oturulur, aşklar, uzun sürsün diye çınar ağaçlarına kazınırdı.

.

Kızlar bir araya gelince erkekleri çekiştirir, “seviyor mu, sevmiyor mu” diye papatya falları bakılırdı.

.

Sevgiliye hediye olarak araba, ev değil, güzelliğini muhafaza etmesi için ayna, tarak ve allık alınırdı.

.
Parlement mavisi gaybana gecelerde, aşıklar “Yıldızların altında senin ile buluşmak ahh ne hoştu” şarkısını mırıldanırken gök kubbe; yorgan, ay; gaz lambası, yıldızlar ise mum olur, yürekleri aydınlatırdı.

.

Müneccimler ile muvakkitlerin* bile bilmediği uzun geceleri aşk acısı çekenler iyi bilir, sevgililer “hastanın sabahı, taze ölünün mezarı, şeytanın günahı” beklediği gibi beklenirdi.

.

Yağmurun yürekleri beslediği düşünülür, çiseleyen yağmurda şemsiyesiz gezilir, tost değil kağıt helva yenirdi.

.

Geceleri yakamozlar izlenir, körfezdeki dalgın sulara mehtap ile sevgilinin aksi birlikte düşerdi.

.

Gündüzleri, kumsala vuran dalgalar, martılar seyredilir, camii avlularında güvercinlere yem atılırdı.

.
Aşk gözlerde başlar, çoğunlukla evlilikle, bazen de acı sonla biterdi.

.

Günübirlik değildi, ezelde başlar ebede giderdi.

.

Aşıklar, sevdiklerini akıl ve kalp ile değil ruhları ile severlerdi.

.

Kalbin duracağını, aklın unutacağını ama ruhun asla durmayacağını ve unutmayacağını bilirlerdi.

.

Tüm benlikleri ile sevgilinin olurlardı.

Sevgiliyi beklemeyi de, hüznün buruk tadını da severlerdi.

.

Asla ama asla umutsuzluğa kapılmazlardı.

Umut, fakirin ekmeği gibi katığı idi aşklarının.

.

Kırgınlıklarda, göz pınarlarından dökülen yaşlar inci olur düşer toprağa, başka sevgilerde teselli aranmazdı.

.

Gizli kaçamak ve buluşmalarda sevgilinin kokusu sinerdi üzerlerine.

.

Aşk nefes almak gibi, hava gibi, su gibi ihtiyaçtı.

.
Eski radyolar gibi çatıya kaldırılmamıştı aşklar.

.

Çok geç kalınmış olmazdı. Aşk şarabından en son içen şanslı aranmazdı.

.

Kalplere mühür vurulmazdı.

Her aşkın bir hikayesi vardı. Film gibi, masal gibiydi yani.

.

Vadide zambaklar açardı, sevgili açmış zambağa benzetilirdi.

Koparmaya kıyılmaz, dalında kalsın istenirdi.

.

Sonra, aşklar ölmeye, yerini tutkular almaya başladı.

Zambaklar da mezarlık çiçeği olmaya.....

.

.

Alıntı : Cemil Melik

.

.

.