Kapımı çalma ölüm...

BEN ÖLECEK ADAM DEĞİLİM
Kapımı çalma ölüm
Açmam
Ben ölecek Adam değilim
Alıştım bir kere gökyüzüne
Bunca yıllık yoldaşımdır Bulutlar
Sıkılırım
Kuşlar cıvıldamasa dallarında
Yemişlerine doyamadığım ağaçların
Yağmur mu yağıyor
Güneş mi var
Farketmeliyim
Baktığım penceremden
Deniz görülmeli çıksam Balkona
Tamamlamalı manzarayı
Karlı dağlarla,sürülmüş tarlalar
Ekmekten olamam doğrusu
Nimet Bildiğim
Sudan geçemem
Tuzludur teneffüs ettiğim hava
Ya nasıl dururum olduğum yerde
Öyle upuzun yatmış
İki elim yanıma getirilmiş
Hareketsiz
Süküta ram olmuş
Sanki devrilmiş bir heykel
Ellerim ne der sonra bana ?
Soğumuş kalbime ne cevap veririm ?
Utanmazmıyım ayaklarımdan
Kalkmalıyım
Dolaşmalıyım
Sokaklarda, Parklarda
El sallamalıyım
Giden trenlere
Kalkan vapurlara
Bilmeliyim
Gölgelerin boyundan
Saatin kaç olduğunu
Islık çalmalıyım
Türkü söylemeliyim
Yol boyunca
Keyfimden ya hüznümden
Geçmiş günleri hatırlamalıyım
Dalıp dalıp Akarsuya
Hayaller kurmalıyım
Güzel geleceğe dair
Yanımdan geçenler olmalı
Selam almalıyım
Robensonu düşünmeliyim
Garipliğini
Şükretmeliyim
İnsanlar arasında olduğuma
Nedir ki eninde sonunda ölüm ?
Ayrı düşmek değil mi Aşinalardan
Kapımı çalıp durma ölüm
Açmam
Ben ölecek Adam değilim

.

Cahit Sıtkı Tarancı

.

.