Acımız hiç dinmeyecek

17 Ağustos 1999

Bir daha gösterme Tanrım...

.

Oğlum 79/2 tertip olarak vatani görevinin

acemiliğini Erzincan'da yaptı.

Ustalığını İstanbul'a yakın biryerlerde

yapması için çok dua ettim.

Dualarım kabul oldu ve Adapazarına çıktı ustalığı.

Onbeş günde bir trene atladığım gibi

yanına gidiyordum.

Oğluma ve asker arkadaşlarına

güzel yemekler götürüyor, çamaşırlarını eve

getirip yıkıyor, birdaha gidişimde

tertemiz götürüyordum.

Oğlumun sayesinde birsürü oğlum

daha olmuştu, herşey çok güzel gidiyordu.

* * * * *

16 Ağustos pazar günüydü...

Ogün kızımın bir arkadaşının arabasıyla gittik.

Komutanından izin alıp onu Karasu'ya denize götürdük.

O kadar sıcaktı ki kumlara terlikle bile basılamıyordu.

Deniz rengi bile farklıydı, kirli sarı bir renkteydi.

Suyun sıcaklığıda sanki kaynatılmış gibiydi.

Küçük küçük kefal balığı yavruları

suyun üzerinde sanki kaçarcasına sıçrıyordu.

Herkes eline ne geçirdiyse balıkları yakalama derdindeydiler

Hemen yanımızda kumlarda oturan

oldukça yaşlı bir teyze;

"Allah hayıra getirsin kızım, ben çok uzun yıllar öncede

bu durumu yaşamıştım" dedi.

İşte o anda insanın çok kötü bir deprem olacağına

inanası gelmiyor.

Birkaç saat sonra toparlandık,

oğlumu asker ocağına bıraktık ve İstanbul'a döndük.

Kızımla akşam yemeğimizi yedikten sonra ben her akşam olduğu gibi bisikletimi alıp sahile gittim.

Kendime bir çay alıp banklardan birine oturdum.

Her akşam orada oturur Kınalı adanın çakarını seyrederdim

16 Ağustos akşamıda dün akşamki gibi muhteşem

bir dolunay vardı.

Ama bu sefer bir gariplik vardı, sanki denizin üzerinde

bir buhar tabakası oluşmuştu ve garip bir

bakalit kokusu geliyordu.

Sanki çaydanlık sapı yanmış gibi...

Ve gece saat 10 olmasına rağmen kargalar ve serçeler

sürekli ötüşüyor dallarda pır pır ediyorlardı..

Birden içimi garip bir sıkıntı kapladı,

sanki evde kötü bişey olmuş yada olacakmış gibi...

Çayımı yarım bıraktım ve eve döndüm.

Döndüğümde kızım ağlıyordu.

Bir sibirya kurdu 3 küçük yavrusu ve

3 kaniş köpeğimiz vardı.

Ben evden çıkınca hepsi bir ağızdan ulumaya başlamışlar.

Oysa her akşam çıkardım dışarı hiç öyle yapmazlardı.

Apartman sakinleri yöneticiye şikayet etmiş,

yöneticide gelip kızıma bağırıp çağırmış.

Ben eve geldikten sonrada biraz uludular, oyalamaya susturmaya çalıştım.

Herzaman üçlü koltukta yarularıyla oturan sibiryalı

yavrularını koltuğun altına taşıdı.

Kanişlerde diğer koltukların altına girdiler.

Nerden bileyim ..

Onlara kızdığım için öyle yapıyorlar zannettim.

Çok sıcak olduğu için gece 2 gibi yatabildik.

Bir süre sonra sarsıntıyla uyandım, önce yatağımda

köpekler kaşınıyorda sallanıyor zannettim,

biraz doğrulup baktım köpekler yanımda değildi...

İşte o zaman anladım :(

o sallantıya rağmen kızımın odasına koştum

o da telaşla giyinme çabasındaydı.

Oyüzden hep derim ki hava ne kadar sıcak olursa olsun

sakın çıplak yatmayın, üzerinize paçalı birşeyler giyin.

Kızıma korkmamasını söyledim

Ama o arada yeraltında çok korkunç uğultu geliyordu

korkmamak mümkün değildi.

Hemen elimize büyük birer spor çanta alıp

yavru köpeklerimizi ve kanişlerimizi topladık.

Kediler zaten çoktan dışarı çıkıp ağaçlardaki yerlerini almışlardı...

Biz toparlanıp dışarı çıkana kadar yarım saat geçmişti

Komşular bırakın çıkın diye avaz avaz bağırıyorlardı.

Komşularımızdan biri arabanın radyosunu açtı,

ve deprem merkezi İzmit, Adapazarı dediğinde

benim dünyam durdu :(

Telefonlar kitlenmişti, çarşamba gününe kadar

hiç haber alamadan bir noktaya gözümü dikip transa geçtim

Çarşamba günü oğlum aradı ablası oğlum ve ben birbirimizin sesini duyduk ve sanki yeniden doğduk.

* * * * *

Yollar kurtarma çalışmaları nedeniyle kapalıydı.

13 Gün sonra gördüğümüz manzara ve koku korkunçtu...

15 gün önceki o güzelim Adapazarından eser yoktu.

15 gün önce ailesiyle mutlu yaşayan insanlar onları kaybetmenin derin aılarını ve yaralarını taşıyordu.

15 gün önce milyarder olan insanlar 2 ekmek için

saatlerce o sıcakta kuyrukta bekliyordu.

* * * * *

Oğlumun yanına ulaştığımızda bambaşka bir Serhan' la

karşılaştım .

Gözleri dolu doluydu, o neşeli yavrumdan eser yoktu.

Asker olduğu için ilk kurtarma çalışmalarına onlar gitmişti

Çok yaralı ölü çıkarmış, çok bebekler kucağında ölmüş,

çok kol bacak kesmek zorunda kalmıştı.

Daha fazlasını anlatmak istemiyorum...

Aradan 9 yıl geçmesine rağmen hala toparlanamadı.

Şimdi oğlum uyurken odasına bile girmiyorum

hala en ufak bir titreşimde yatağından fırlıyor.

* * * * *

Hiçbirimiz unutamadık unutmayacağız.

Allahım bir daha gösterme ne olur...

17 Ağustos gecesi her şey 45 saniyeye sığdı.
Zamanın durduğu,
saatlerin akrep ve yelkovanlarının donduğu45 saniye geride kaldığında,
gecenin karanlığı yüzyılın felaketinin siluetlerini taşıyordu.
Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte yaşanan acının
ve depremin yıkıcı gücünün akıl almaz boyutları ortaya çıktı.
Deprem bölgesine ilk koşanlar,
yaşananlara tanıklık edenler ise gazeteciler oldu.
Objektifler, kameralar enkazları taradı, anaların,
çocukların gözyaşlarını tüm dünyaya aktardı,
yardımların dağıtımında yaşanan aksaklıkları ortaya çıkardı.

O günlerin fotoğraf karelerine sığmayan acıları
bundan sonrası için birer ibret belgesi olarak önümüzde duruyor. Depremde yitirdiğimiz canların,
sönen ocakların sadece alın yazısı olmadığını biliyoruz.
İlgisizliğin, başıboşluğun faturasını o 45 saniyenin sonunda
Türk halkının ödediğini unutmayacağız.
Ve unutturmayacağız...
17 Ağustos ve 12 Kasım depremlerinde
yaşamlarını yitirenlerin anısı önünde saygıyla eğiliyoruz...

Fotoğraflar ve alttaki yazılar alıntıdır.

.

.