Unut !... vakit varken...

Unut Beni Can

.

Bu kaçıncı gece hasretinle yandığım

Kaçıncı gece

yıldızları yıkadığım gözyaşlarımla ?

Mesafeler yırtıldı haşkırıklarımla...

Bosnalı kadınlar duydu feryadımı,

Sen, sen duymadınmı can ?

Ne vardı bu kadar uzak yerlerde açacak ?

Benden uzak o iklimlerin,

Benden uzak o şehrin,

Kahrolası o kalabalıkların

Benim kadarmı ihtiyacı vardı sana ?

Benim kadar hasret çektimi ?

Kahrolası o şehrin semaları,

Benim kadar yandımı ?

Ne vardı can, nevardı uzak iklimlerde açacak?

Ne vardı ?

Kendimizi bu kadar kahredecek ?

Kara trenler umut olmamalıydı,

uzayan yollarda kalmamalıydı bakışlar.

Dünya, birtek nokta olmalıydı can...

Birtek noktada doğmalıydık.

Dönüp dönüp sana varmalıydı yollar.

Ben, hep hasret türküleri söylememeliydim.

Sen, hep hasret şiirleri okumamalı..

Hasret diye bir söz olmamalı lugatlarda

Geceler boyu, hergün,

gözyaşlarımla ıslanmamalıydı yıldızlar.

Gönlüm bu sevdaya dar gelir oldu.

Boğuyor karanlıklar can.

Mesafeler kurşun oldu amansız,

Feryadıma şahit oldu yıldızlar...

Can... Can...
Hasretin ağır bir yük omuzlarımda

Ben çekmekten usandım,

Sen usanmadınmı ?

Bildim, bitmeyecek bu hasret !...

Uzak iklimlerde açmış iki çiçeğiz.

Hangimiz gelsek diğerinin yanına,

kuruyup, kaybolacağız.

Ben, kıraç topraklara döndüm can...

Ben, kurumuş dereler gibiyim.

Issız mağaralarda kaldı umudum.

Belli bu sevda kahredecek bizi,

Unut be can...

Unut, bu sonu gelmez sevdamızı...

Bırak yeni güneşler doğsun semalarında,

bulutlar gizlemesin yıldızlarını

yeniden başlasın herşey

Yeniden doğ bensiz şafaklarda.

Unut can,

unut senin için yazdığın sevda şiirlerini.

De ki; bir romandı,

sonu koskoca bir hiç'le biten.

Unut beni can...

Unut vakit varken...

Bırak hasretin bana kalsın.

Varsın cehenneminde kavrulsun gönlüm.

Ben yine her gece,

saçlarını koklayayım uzak yıldızlarda.

Gözlerimde takılı kalsın hayalin.

Sen unut can...

Sen unut.

Kahredersem,

Milyon kere kahrolayım...

.

.

.

Şair: Mehmet Taş

.

.